Was ik er maar bij geweest. Dan had ik tenminste niet het gevoel gehad iets gemist te hebben.
Vroeger was alles beter. En aan de overkant, in het groenere gras, daar was het ooit het beste. Maar helaas. Ik leef nu. En hier. Dubbelpech.
Omdat ik zo van aha-erlebnissen en déjà vu’s hou lees ik zo af en toe mijn eigen archief wel eens door, en laat me dan de knisperende kwaliteit van de stukjes aanleunen. Soms struin ik echter ook wel eens door het archief van een niet zo willekeurige ander, en word er stil van bewondering van. Een gevoel van herkenning als ook het besef van een niet te overbruggen afstand. De wendingen, die ik bij mijzelf van mijlenver zie aankomen, zetten mij daar op een verkeerd been.
Natuurlijk wordt de dag van vandaag vanzelf geschiedenis, en zal ik morgen beseffen dat het gisteren beter was. Zelfs dit stukje belandt in het archief, en wordt geschiedenis. Ik schrijf geschiedenis. Zolang ik dat mijn megalomane zelf maar wijs maak blijft de machine wel in gang.
Geen tijd te verliezen dus om dit moment achter me te laten. Nu alleen nog zorgen dat ik uiteindelijk ook daar blijk te zijn geweest in plaats van alleen maar hier, als U begrijpt wat ik bedoel.
Beste mIKe, ik vraag me ineens af wanneer je ergens ‘bij’ bent. Was ik ‘bij’ 11 sept of niet? Als ik in Amerika was, was ik er dan bij? Of als ik in Brooklyn was, was ik er dan ‘bij’?
Ik ben er wel snel ‘bij’ om te reageren. Maar wanneer zou ik er ‘bij’ geweest zijn toen je het schreef. Ik kan niet zo goed tegen dit soort gedachtes. Dat er overal vrienden van me zijn, waar ik niet bij ben. En ondertussen tikt de tijd weg. Ik word daar naar van.
De tijd gaat me zowiezo wat te snel. Men zegt zo vaak dat het verschrikkelijk moet zijn om het eeuwige leven te hebben. Ik kan het daar niet mee eens zijn, het lijkt me geweldig. Ik kan dan veel meer doen dan ik nu kan. Vroeger wordt dan ook veel relatiever. Er is altijd weer een kans. Persoonlijk trekt me dat wel. Het idee dat ik tot in het oneindige in de zon kan zitten, lijkt me heerlijk. (Als de zon op is, dan even een nieuwe regelen). Dan zou ik me nu niet zo gestressed voelen om iets te presteren.
Het eeuwige leven. En dan altijd overal bij zijn?
Wij allen, hier, nu, met dit; dat is mooi.
Ja, Cranium, dat vind ik nou ook.
@Heer Lijstje
De lengte van het bestaan lijkt me maar weinig bepalend te zijn voor het moment.
Altijd weer een kans is relatief, gezien de kansen die reeds nu niet worden gegrepen en vermoedelijk bij het idee dat deze zich zullen herhalen nog minder kans maken te worden gegrepen.
Waarbij niet te verwaarlozen is dat de kans vaak samengaat met het moment en hoe eeuwig ook het leven, momenten blijven slechts momenten, immer afhankelijk van teveel factoren om in exacte omstandigheden te kunnen terugkeren.
Wellicht is daarom, mocht u het mij al vragen, nog eerder de eendagsvlinder te benijden.
Een te weinig hier en daar om bij te blijven stilstaan.
Echter sommige mensen verschillen niet veel van die eendagsvlinder, dat gezegd en geconstateerd hebbende mocht ik dan toch zo mijn vraagtekens zetten bij het benijden.
Wellicht doorloop ik dan toch liever het hier om er daar op terug te kunnen kijken.
Met brok in de keel van ontroering besef ik eens te meer dat U en ik er nu wel degelijk bij zijn. Ik stel mij zo de persoon voor die in het jaar 2016 de moed heeft opgevat om het volledige archief van mikzlog door te lezen. Aangekomen bij het postje van 15 april 2003 leest hij plotsklaps dat er over hem gesproken wordt. Een misselijkmakend gevoel bekruipt hem. Was ik er maar bij geweest, denkt hij. Laat mij de volgende woorden tot hem richten: “Was U er inderdaad maar bij geweest.”
Grote Goden!
Zoals men in Athene zou zeggen…
Maar dan relatief!