Stelt U zich eens iets heel erg vertederends voor, en daarna iets dat nog vertederender is. Gedaan? U zit inmiddels op een behoorlijk tandglazuurbeschadigend c.q. mierzoet niveau. Nóg tweemaal vertederender dan dat is de aanblik van jonge konijntjes. Nietwaar?

Vind ik wel.

Zo was er eens een jongetje dat konijntjes hield. In een hok. In de tuin. Het jongetje zal een jaar of tien, elf zijn geweest, en overtrof de pasgeboren konijntjes bijkans in schattigheid. Iedere dag fietste hij zo hard hij kon van school naar huis, ging op zijn knieën voor het hok zitten, opende het deurtje en gaf de beestjes te eten. Aaide de jonkies voorzichtig, en zuchtte van gelukzaligheid. Het werk dat hem ’s avonds wachtte voelde niet half zo zwaar als in werkelijkheid, althans wanneer hij maar aan z’n konijntjes dacht.

Tot hij op een kwade dag thuiskwam en het hok open vond. Het was overduidelijk dat het bloed rond de bek van de kat die schielijk wegsloop niet van het beest zelf was.

Het duurde twee dagen voordat de jongen de kat de schuur in zag gaan. Hij volgde, en trok de deur achter zich dicht. De schep die de jongen van de muur pakte kon hij normaalgesproken bijna niet tillen, maar daar merkte hij nu vreemd genoeg niets van.

De kat kon geen kant meer op.

Dat dit jongetje het later nog eens tot mijn vader zou schoppen interesseert U misschien niet, maar juist dat gegeven maakt dit verhaal voor mij bijzonder.