Kom je na een iets te lange dag dodelijk vermoeid thuis, heb je gewoon zin om even ongegeneerd te zwelgen in melancholie. Het kan zomaar gebeuren. Je kiest een CD uit met muziek die herinneringen oproept aan de wat meer smeuïge momenten van je verder toch niet altijd even bijster boeiende leven, en stopt het plaatje in de speler. Je legt jezelf op de bank, sluit de ogen en wacht op dat wat komen gaat. Tranen liefst.

Maar behalve stilte komt er dus helemaal niks.

Enigszins verstoord sta je op, en je controleert of je twee minuten geleden niet per ongeluk naast in plaats van op de play-knop hebt gedrukt. Echter, tot je verbazing zie je dat de afspeeltijd zich gewoon voortsleept in het display van het apparaat.

Langzaam groeit het besef, en na enig speurwerk vind je de losse eindjes van het snoer dat de luidsprekers met de versterker had moeten verbinden. Het snoer dat inmiddels, als was het een lange kralenketting, bijna om de meter van een kroonsteentje is voorzien.

Kijk, zo’n loslopend konijn in huis houdt je dus scherp, wil ik maar zeggen. Weg melancholie, eerst maar eens aan de afwas van de dag tevoren.