“Na U, Mijnheer.”
“Neen, na U. Ik sta erop.”
“Vooruit dan maar. En dank U zeer.”
“Niets te danken. Het vuil gaat immers voor de bezem, Mijnheer.”
“Doch dát ziet U verkeerd. Ik zou eerder willen zeggen, de stront valt achter het paard.”
Mijns ondanks dan toch heel even grinniken, mijzelf afvragend hoe lang ik dit nog volhoud. Een week. Is dat nu teveel gevraagd? En met een allesverhullende uitdrukking zet ik mij aan het werk. Een kantoor is nog tot daaraantoe. Maar de humor. Die is dodelijk.
_mikzlog
Oh maar dit is goed. Dit geeft hoop.
Ik ken alleen de intens flauwe, melige, hersenloze zonnebank-kantoorhumor. Die van het type ‘blondje doet bij spelfout tipp-ex op haar monitor hahahaha’.
Maar dit is gemeen en onder de gordel. Hier kunnen, met wat mazzel en een stevig ochtendhumeur, nog fijne verfrissende vechtpartijen uit ontstaan.
Ja inderdaad, je mag blij zijn met dit soort kantoorhumor. Het klinkt haast te mooi om waar te zijn. Is dit echt gebeurd, of slechts in uw fantasie, mIKe? Waar is dat kantoor? Ik wil er werken!
Mijnheer Lijstje, dit is echt gebeurd. Maar heel toevallig weet ik zeer zeker dat U er *niet* wilt werken.
Bij mij op kantoor worden wavjes gedraaid van Frans Bauer’s ‘Heb je even voor mij’, met daarachter gemonteerd, de boze uitspraak: ‘NU EVEN NIET JA.’
ik zou in kreunen uitbarsten, als ik niet de ijdele hoop heb dat mij dat toch niet zal overkomen op het eerste kantoor waar ik ooit kom te werken. Anders is het meer te werk gesteld namelijk.
Maar mIKe, die humor die je schrijft, staat toch erg ver af van de humor die vaak gebezigd worden door mannen met Donald Duck Stropdassen. Het kan dus veel erger mIKe, maar dat weet je zelf ook wel.
Of zitten deze mannen (het moeten wel mannen zijn. zegt mijn gevoel) de hele tijd te zeuren over hun lease-trekschuit?
> het moeten wel mannen zijn. zegt mijn gevoel
Maar Mijnheer Lijstje toch, wat is dat toch voor onberedeneerde uitspraak! Kunt u die welicht onderbouwen…?
Ik zou dit graag toelichten Puck, maar dat kan vanwege bepaalde redenen niet!
De stront-paard-uitspraak is natuurlijk een min of meer positieve uitzondering. Alle genoemde minder plezierige varianten zijn mij ook bekend, Vrolijke Frans incluis, onbetwist het absolute dieptepunt.
*geeft troostende aai over bolleke*
Dueleren is van alle tijden, waarbij lans en degen vervangen zijn door bijtende humor. En inderdaad mijnheer Lijstje, meestal door ridders eerder dan jonkvrouwen.
Euh… duelleren bedoelde ik wel degelijk. *bloos*