Een mens wil wel eens wat anders, beters, en dus dacht ik onlangs, kom, laat ik mijn karakter eens verbouwen. Misschien verbaast het U, maar als ik heel eerlijk ben valt er aan mij nogal wat te fine-tunen. Zo is daar bijvoorbeeld het halsstarrige, dat U van mij niet kent, maar ik zelf wel degelijk. Zit er eenmaal iets in mijn hoofd, een bepaald idee, dan laat zich dat maar moeilijk aanpassen. Een vervelende eigenschap, waar ik eigenlijk niets aan heb, en een ander al helemaal niet. Weg ermee, dus.

Hoeveel makkelijker toch is zeggen dan doen. Mijn halsstarrigheid blijkt hardnekkig. En dat is vervelend, temeer daar ik me er zelf zo graag op laat voorstaan voor alles open te staan. Wellicht is het gemakzucht dat mij mezelf liever bij het oude doet laten. Indien dat het geval, dan moest ik daar dus eerst aan schaven. Maar hoe doe je dat? Het is mij een raadsel.

Uit het veld laat ik me echter niet slaan. Vooralsnog weiger ik te geloven dat ik een voldongen feit ben. Daar ben ik toch zeker te koppig voor.