Opeens regende het lijm. Dikke klodders. Ik was buiten toen het begon, nu zes dagen geleden. Eerder dan de bui, die hardnekkig bleek, verdween mijn verbijstering. Met kleef in mijn haar belde ik aan bij het eerste het beste huis. Een willekeurig persoon deed open, en keek mij grootogig aan. Schuilen wilde ik, en dat mocht.

Eenmaal binnen voelde ik me er niet thuis. De bewoner was in alle opzichten schonkig. Toch bleef ik, want welke gek gaat er nou middenin de lijm staan? Terwijl het plaksel langs de ramen droop liepen de straten leeg.

We keken elkaar aan. Er was geen sprake van een gesprek. Mijn stem stokte bij iedere poging, en niet zonder reden. Zoals vrijwel geen enkel huis hermetisch gesloten kan worden, had ook deze kieren. Meer dan dat had de lijmdamp niet nodig om op mijn keel te slaan. En op mijn hersenen.