Opeens regende het lijm. Dikke klodders. Ik was buiten toen het begon, nu zes dagen geleden. Eerder dan de bui, die hardnekkig bleek, verdween mijn verbijstering. Met kleef in mijn haar belde ik aan bij het eerste het beste huis. Een willekeurig persoon deed open, en keek mij grootogig aan. Schuilen wilde ik, en dat mocht.

Eenmaal binnen voelde ik me er niet thuis. De bewoner was in alle opzichten schonkig. Toch bleef ik, want welke gek gaat er nou middenin de lijm staan? Terwijl het plaksel langs de ramen droop liepen de straten leeg.

We keken elkaar aan. Er was geen sprake van een gesprek. Mijn stem stokte bij iedere poging, en niet zonder reden. Zoals vrijwel geen enkel huis hermetisch gesloten kan worden, had ook deze kieren. Meer dan dat had de lijmdamp niet nodig om op mijn keel te slaan. En op mijn hersenen.

  1. Inge zegt op 8 november 2004:

    Ik had je best een paraplu willen lenen, al zou die tegen de damp niet veel geholpen hebben.

  2. Pollie zegt op 10 november 2004:

    Vervelend dat sommige mensen je de adem kunnen benemen.

  3. Mijnheer Lijstje zegt op 11 november 2004:

    Ik ben benieuwd naar het vervolg….

  4. mIKe zegt op 12 november 2004:

    Ik ook, Mijnheer Lijstje.

  5. Kuikentje zegt op 14 november 2004:

    herkenbaar gevoel
    Zo ben ik eens heel spontaan en enthousiast ingegaan op de uitnodiging van de nieuwe achterbuurman om het huis te bekijken.
    Eenmaal binnen dacht: nee, dat moet ik NIET doen.
    Nadat ik de benedenverdieping had gezien, had ik ineens geen tijd meer…

Voeg een reactie toe

N.B. Het e-mailadres wordt nooit gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *