Zo snel als ik ben, zo langzaam lees ik. Echt. U zult het misschien niet geloven, maar qua boeken lezen ben ik een slak. Of eigenlijk een koe. Ik herkauw woorden.

Ik lees geen boeken, ik consumeer ze.

Geef mij een goed boek, en ik ben weg. Ik ga er volledig in op. Echter, meer nog dan het verhaal houdt het lezen zelf mij bezig. De woorden en de beelden die ze oproepen. En de beelden die die beelden weer oproepen. Voor ieder boek dat ik lees associeer ik er twee bij. De meest briljante passages verzin ik meestal zelf.

Daarnaast geniet ik van de taal. Niet zelden wil ik een alinea driemaal lezen, omdat die zo mooi is. Of wil ik een woord proeven, hardop uitspreken. Soms ook zijn zinnen niet naar mijn zin, en verander ik ze. Bedenk ik hoe ze beter hadden gekund.

Lezen kost tijd, en alles waar je tijd en aandacht in steekt is waardevol. Of wordt het vanzelf. Net als voor vriendschappen geldt die regel evenzeer voor boeken. Het is natuurlijk de vraag of je er ook teveel tijd in kunt steken.

Ofschoon ik plezier heb in het lezen zoals ik dat doe, word ik een enkele maal met ontzag vervuld door de snelle lezer. Zo iemand die een boek op een avond uitleest, hetgeen voor mij een onmogelijke opgave is. Dat wil ik ook kunnen, denk ik weleens.

Recentelijk las ik bij toeval een stuk over speed reading. Op m’n gemak natuurlijk, want snel lezen zit er nog altijd niet in. In tegenstelling tot wat ik altijd dacht, namelijk dat speed reading niet meer is dan het gedeeltelijk lezen van een boek door stukken tekst over te slaan, iets waar ik vanzelfsprekend totaal niet in geïnteresseerd ben, werd in dit artikel de nadruk gelegd op een heel ander fenomeen.

De meeste mensen maken, wanneer ze lezen, automatisch gebruik van de auditieve vermogens van hun hersenen, zo leerde ik. Je spreekt de woorden als het ware binnenshoofds hardop uit. Een zinloze bezigheid, want als de woorden al in je hoofd zitten hoef je ze natuurlijk niet meer te horen. Daarnaast is er logischerwijs een grens aan de snelheid waarmee je woorden kunt uitspreken, en dus ook aan die van het lezen.

De truuk van het snel-lezen zit ‘m in het uitschakelen van dit proces. Het is de kunst om woorden direkt, één-op-één, om te zetten in beelden. Op de een of andere manier komt dit idee mij niet ongeloofwaardig over. Zelf lees ik namelijk ook niet ontzettend veel sneller dan dat ik spreken kan. Maar hoe krijg je zoiets voor elkaar?

Welnu, om dit snel-lezen te oefenen verstore men het auditieve proces, zodat de woorden wel visueel geïnterpreteerd moeten worden. En dat kan heel eenvoudig, door bijvoorbeeld een liedje te neuriën terwijl men leest. Geinig vind ik zoiets, alsook het proberen waard, en daarom lees ik momenteel al neuriënd. Het gevolg is echter dat ik nu nóg langzamer lees dan dat ik al deed. Vooralsnog ga ik er van uit dat dat een kwestie van training is.

U, die misschien wel snel-lezer is, denkt er het Uwe van. Mag ik U dan vragen wat dat is? Kunt U wél een boek per avond lezen? En begrijpt U dan ook alles wat U leest? Onthoudt U het? Maar vooral, hoe doet U het?

Het intrigeert me. En mocht ik ooit het snel-lezen onder de knie krijgen, dan moest ik mij ook maar eens storten op het schrijven. Want als er iemand langzaam schrijft, dan ben ik het wel. En die eigenschap is natuurlijk vrij funest, als je een weblog pretendeert te onderhouden.

  1. elfjetwaalfje zegt op 18 februari 2005:

    als ik dit zo lees, kom ik tot de conclusie dat de auditieve vermogens van mijn hersenen nogal goed ontwikkeld zijn.
    Ik hoor de woorden in mijn hoofd en geniet ervan.
    Het gekke is dat ik ook bij het schrijven de woorden in mijn hoofd hoor.
    Als ik woorden van bekenden lees, hoor ik hun stemmen in mijn hoofd.
    Als ik schrijf, praat ik met mezelf en ben een aandachtig toehoorder die woorden wikt en weegt en toets of ik niet dubbelzinnig ben.
    Een speed reader zal ik wellicht nooit worden en het is ook niet mijn betrachting.
    Vingervlugheid op een toetsenbord wil wel mee.
    Maar pen en papier kunnen mijn gedachten nauwelijk bijbenen en woorden worden soms compleet onleesbaar.
    De ontvanger of ikzelf hebben er dan het raden naar wat daar zo hiëroglyfisch aan het papier toevertrouwd werd.

  2. maarten zegt op 18 februari 2005:

    Ja, met een beetje avond kan ik wel een boek van 200 bladzijden lezen. Het is nogal afhankelijk van het boek of ik weet wat ik gelezen heb. Bij een gemiddeld boek zal ik het wel ongeveer weten; bij een goed boek heb ik enkel het gevoel van een roes met heel veel relevante informatie maar het niet kunnen verwerken.

    Het breekt dus ook op, dat sneller lezen.

    Overigens is mijn sneller lezen nog volstrekt niet vergelijkbaar met wat je wel eens in Amerikaanse documentaires ziet, over mensen die 3 studieboeken op een avond doen en dan ook nog schijnen te weten wat er staat.

  3. KatYo zegt op 18 februari 2005:

    Ik ben een snelle lezeres. Ooit las ik een boek van precies 100 blz en dat had ik in een uur uit. En hoe ik dat doe? Geen idee, dat ben ik zo gewend. Het is wel handig, snel kunnen lezen. Maar anderen kunnen vast andere dingen sneller. Afwassen ofzo. Daar ben ik dan weer extreem langzaam in.

  4. jan zegt op 18 februari 2005:

    Ik lees van nature net als jij. En dan haal ik één boek per maand. Dat komt vooral omdat ik mezelf te weinig tijd gun en te onrustig ben. Tijdens vakanties lees ik gemakkelijk één boek per dag. ’t Heeft bij mij dus vooral te maken met rust.

  5. ijsbrand zegt op 19 februari 2005:

    Ik ben op 1 januari een boekenlog begonnen, dat ik een dezer dagen weleens officieel zal presenteren, juist door aan de door u gesignaleerde mogelijkheden en onmogelijkheden van het lezen aandacht te schenken.

    Ik ben zo iemand die aan het einde van een jaar op een gemiddelde van meer dan een boek per dag uitkomt. Maar, dat komt ook omdat ik soms tot in tien boeken tegelijk bezig ben, en sommige na een dag beëindig en andere na een maand of twee.

    Het heeft niet alleen met mijn leestempo te maken, maar ook met de schrijfstijl van de auteur. Veel hedendaagse litteratuur is naar mijn idee vooral leeg effectbejag dat alleen op een kruissnelheid van 200 pagina’s per uur nog enigszins te genieten is. Soms moet het aanzienlijk trager.

    Enfin.

  6. mIKe zegt op 19 februari 2005:

    @ijsbrand: Het doet mij deugd juist U hier te zien reageren, daar U, geloof het of niet, aanleiding was tot dit schrijven. Een ruime week geleden stuitte ik op Uw boeklog en was aangenaam verrast. Met veel plezier en gepast ontzag volg ik Uw verrichtingen.

    U leest werkelijk waar in een moordend tempo, hetgeen mij vertwijfeld deed afvragen: “Hoe doet ie dat in hemelsnaam?” Temeer daar U in het algemeen ook nog eens iets zinnigs over het gelezene lijkt te kunnen zeggen.

  7. Dr.D zegt op 23 februari 2005:

    Het is woorden filteren. Net zoals wanneer een woord wel de juiste letters bevat maar in de verkeerde volgorde.
    Is toch leesbaar.
    Het cognitieve geheugen werkt als een soort cache…
    Op de comp in het nog erger.
    Je zoekt een woord, de visualisatie ervan, en op langsflitsende schermen is het hoppa! Gevonden.
    Maar Dr.D leest geen boeken meer…

  8. Oscar zegt op 26 april 2012:

    Sorry, kunt u nog eens herhalen wat u schreef?
    Ik las weer eens te snel.

Voeg een reactie toe

N.B. Het e-mailadres wordt nooit gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *