Afgelopen weekend kocht ik mij, voor een handvol grijpstuivers bij het Kruidvat, een opblaaszetel. Mét pluchen hoes. Op maandagavond achtte ik de tijd rijp om het ding met lucht te vullen. Mijn lucht, wel te verstaan, want een pompje heb ik niet. Een domme actie, zult U misschien zeggen, maar het is niets vergeleken met de blunder die ik een paar uur daarvoor beging.

Het komt weleens voor dat ik moet aantonen dat ik mezelf ben. Vreemd genoeg is een kopie van mijn rijbewijs of paspoort in zo’n geval meestal afdoende. Gezien ik een kopieerapparaat zomin als een pompje tot mijn bezittingen mag rekenen, toog ik die middag naar de Albert Heijn. Vijf eurocent lichter had ik het benodigde bescheid in handen.

Toen ik des avonds de zetel aan mijn lippen zette wist ik niet dat op datzelfde moment mijn rijbewijs in het kopieerapparaat van ’s lands bekendste grootgrutter werd gevonden. Die had ik daar dus mooi laten liggen! Mij van geen kwaad bewust blies ik alle lucht en zuurstof uit respectievelijk longen en hersenen. Een half uur later duizelde het me als nooit tevoren.

Met op de achtergrond de muziek van Nicholas Lens’ Flamma Flamma, naast mij twee flakkerende kaarsen en rondom mij een draaiende kamer was het surreële feest compleet. Dat U niet denkt dat ik nooit iets meemaak! Eenmaal de fauteuil in zijn hoes gehesen, zeeg ik in het pluche neder en bemerkte ik dat er aan het zitcomfort nogal wat mankeerde.

Een tikje teleurgesteld, nog altijd licht in het hoofd en gekweld door andere zorgen die verder niets met stoelen of roze papiertjes te maken hadden huilde ik mezelf in slaap. Pas toen ik vanochtend wakker werd besefte ik met een schok dat ik mijn rijbewijs kwijt was. Met de moed der wanhoop rende ik opnieuw naar de Albert Heijn, lichtte de klep van het kopieerapparaat en vond niets.

Aan het meisje achter de balie vroeg ik daarna of zij misschien iets gevonden had wat op een rijbewijs geleek. Hoop had ik allang niet meer. Wat schetst echter mijn verbazing als zij een la opentrekt en er maar liefst vier stuks uit tevoorschijn tovert?

Dat mijn exemplaar erbij zat maakte me bijna even blij als de wetenschap dat ik niet de enige klungel ben in dit aardse tranendal. Als alleen al dit ene filiaal door drie soortgenoten wordt gefrequenteerd, dan extrapoleert zich dat toch tot een significante groep onder de Nederlandse bevolking. Mijn avontuur met de opblaaszetel zal derhalve ook wel niet uniek zijn. Ik ben geloof ik doodnormaal!