Ik benijd U, en beklaag mijzelf.
Keer op keer wordt U tot een glimlach verleid en/of tot nadenken gestemd als U onderhavig log openklikt. U wordt aangenaam verrast. Ik daarentegen ben als enige op de hele wereld niet in staat om mikzlog te beleven zoals U het beleven kunt. Mij rest slechts een flets déjà vu als ik lees wat schrijver dezes geschreven heeft. U kunt zich een leven zónder mikzlog niet voorstellen, ik niet met. Niet zoals U.
U hoeft mij niet zielig te vinden, maar die zegeningen van U .. die mag U verdorie gerust wel eens tellen!
_mikzlog
Dat doe ik mijn waarde, elke dag weer en ik mag U bekennen soms springen me de tranen spontaan in de ogen. Alles ontroering natuurlijk.
Het leven is een dansje, neusje dicht want smeulend houtskool aan de voetjes.
U hoort ons niet klagen over onze zegeningen. Doet u overigens ook in aflaten?
@Actiereactie: Houtskool aan de voetjes :-) De spontaniteit waarmee U danst is hartverwarmend, mijn waarde.
@frédéric: Van de last van Uw zondigheid kan ik U helaas niet bevrijden, frédéric. Ik bedoel, U bent dan toch weer een geval apart.
@niemand-in-het-bijzonder: Het is een vreemd gevoel. Ik kan me voorstellen dat ik U aan het hart ga, zoals een aantal loggers ook mij aan het hart gaan. Maar de stilte van U, die geen weblog heeft, is soms oorverdovend. Ook U gaat mij aan het hart, maar de geruststelling en troost die de mogelijkheid biedt om af en toe eens te kunnen lezen hoe het U vergaat of wat U bezig houdt, wordt mij onthouden. Enfin.
Moet ik nou mijn zegeningen tellen of moet ik juist met dat téllen oppassen? U bent verwarrend of verward, daar wil ik afwezen.
Overigens, heer Mikz, u weet toch best dat het leven van anderen per definitie ongemak is, maar dat van onszelf nog veel meer?
Nee, nee, heer stoethaspel, ik pas op Uw tellen: ik let erop dat U telt. Zo verwarrend is dat helemaal niet, hetgeen verder natuurlijk niet weg neemt dat ik verward ben.
Van die definitie was ik overigens totaal niet op de hoogte! Dat vertelt U me nu pas. Mooi is dat! Kan ik dus weer helemaal opnieuw beginnen met bedenken hoe het nou toch allemaal in elkaar zit :-(
Wat u zegt. Op onze tellen passen. Ik zou niet in uw schoenen willen staan…