Zaterdagmiddag at ik stenen, en ze zijn sindsdien niet meer verdwenen. Ze liggen zo zwaar op de maag, dat mij het lachen is vergaan. De lichtvoetigheid is kwijt, en ik besef me tot mijn spijt dat die is ingeruild voor moeizaam slepen, door de zuigende klei van ’n schraal bestaan. Da steh’ ich nun, ich armer Tor! Und bin so klug als wie zuvor. Goethes wiel heruitgevonden, en ik vertel U onomwonden dat ook ik het niet meer weet. Door plompverloren plompheid aangeraakt, ik zeg: de hoofdprijs voor wie mij aan het gniffelen maakt!