Toen ik afgelopen zaterdag de kansel betrad en sprak zoals ik nog nooit gesproken had, besefte ik meer dan ooit dat vriendschap niet bestaat als je er geen uitdrukking aan geeft. Mijn eigen bloedbroeder ging trouwen, en hij had mij gevraagd om een goed woordje voor hem te doen. De spanning die ik al weken voelde viel als bij toverslag van mijn schouders op het moment dat ik mijn eerste zin had uitgesproken en bemerkte dat er een volle kerk aan mijn lippen hing. Spreken in het openbaar is niet bepaald mijn grootste hobby, maar dat was hier volkomen irrelevant. Het ging niet om mij, en het ging zelfs niet om mijn broertje, al wist ik hem in een met liefde geboetseerd beeld te vangen. Het was de band tussen ons die, doordát ik daar stond en doordát hij daar zat, ten overstaan van de wereld bevestigd en bekrachtigd werd.

Zijn eigen woorden – later, voor zijn geliefde – hadden een vergelijkbaar effect. Dit was méér dan ja zeggen. De sprong die hij maakte had door de kwetsbaarheid die hij liet zien niet krachtiger kunnen zijn. En een sprong is het, natuurlijk. Wie zijn geloof in een ander durft uit te spreken weet niet waar hij terecht komt, maar wie het niet doet komt sowieso nergens. Dát is wat ik bedoel met uitdrukking geven aan vriendschap, aan liefde. Ik hou van die jongen.

Het is onmogelijk om hier cynisch over te zijn omdat dit het is waar het allemaal om draait. Ieder mens zoekt naar betekenis, en verloochent zichzelf als hij dat ontkent, dat wil zeggen als hij de betekenis ontkent die hij – en hij alleen – aan een ander kan geven. Zonder hem is ze er niet. En juist omdat die betekenis zo broos is als een bruidstaart in de regen dient zij bevestigd, en verdraagt zij geen hoon. Wie erom lacht, lacht zichzelf weg.

Dit soort gedachten ligt ook ten grondslag aan mijn overtuiging dat het goed is om een aantal beestjes bij naam te noemen. Als ik, zoals in mijn voorgaand schrijven, Oscar de hemel in prijs dan is dat eenvoudigweg omdat hij nou eenmaal de hemel in te prijzen valt. Hij roept het bijna over zich af, zoveel betekent hij voor mij. Ja, ook van die jongen hou ik. Laat het duidelijk zijn: ik schrijf niet zozeer voor de wereld, maar er slechts ten overstaan van. Dat geeft een heel andere dynamiek. Zonder betekenis wil ik het niet.