Iedere dag duikt U wel een keer in mijn gedachten op. Niet zelden vaker. En eerlijk gezegd kan ik me nauwelijks voorstellen dat deze liefde wederzijds is. Ja, ik heb het tegen U, trouwe lezer, voor het geval U zich niet aangesproken voelt: U, die om de een of andere reden lijkt te willen luisteren, heb ik innig lief.

Als U, of het beeld dat ik van U heb, er niet was, was ik er niet in deze vorm. En inmiddels is het te laat om mezelf te zien zonder mijn schrijven, of zonder U.

Wat ik zeg is niet vrijblijvend, wat ik zeg ben ik.

Het is dan ook slechts uit respect voor U dat ik soms een week of wat mijn mond hou: niemand heeft dagelijks iets zinnigs te zeggen, ook ik niet. Toch is het heel wel mogelijk dat ik volgende week een magistraal stukje schrijf maar het U niet laat lezen. De reden laat zich raden.

Over twee dagen reis ik af naar het zuiden. Gewapend met een opschrijfboekje en factor twintig, doch vast van zins om te genieten van het goede leven, doe ik Frankrijk aan. Het toetsenbord verwissel ik voor wijn en camembert. De ventilator van mijn PC voor een zachte zomerbries.

Nu wéét ik toevallig dat ik juist met een glas wijn in de hand – en zeker in de omstandigheden als boven geschetst – op mijn best ben. Het leek mij dan ook niet meer dan gepast om U daarvan op de hoogte te stellen. De stilte van komende week heeft voor de verandering nou eens niets met ledigheid mijnerzijds te maken.

Idealiter zou U met mij mee reizen en iedere avond aanschuiven om een welvoorziene dis gezamenlijk met vrolijk intelligente gesprekken te larderen. Maar ik begrijp dat U daar geen tijd voor heeft. Als alternatief stel ik voor dat U mij ná mijn vakantie op een fles wijn trakteert. Mits ze goed is, klink ik met U voorzeker het glas.

Als ook dát U teveel is dan rest U niets anders dan wachten op een volgend stukje. Dat kunt U dus hooguit Uzelf kwalijk nemen. Ik beloof U echter dat het het hoe dan ook waard zal zijn.