“Maar Mijnheer, wat is er met U aan de hand?”, vraag ik aan de man, die zijn hoofd snikkend in zijn armen begraven heeft.
De man richt het hoofd wezenloos op, en prevelt zonder mij aan te kijken: “Ik ben de weg kwijt, Mijnheer. Ik ben het spoor volledig bijster.”
“Dat treft”, zeg ik.
Nu kijkt de man mij wel aan. “Wat zegt U nu?”
“Dat treft, zeg ik”, zeg ik.
Terwijl de man mij niet-begrijpend aan blijft kijken, vervolg ik: “Ik heb zojuist een zoeksysteempje ingericht, kijkt U maar rechtsboven op deze pagina. U zegt dat U de weg kwijt bent. Ik kan me geen betere manier voorstellen om hem terug te vinden. Middels deze zoekmachine dus.”
Een sprankje hoop verschijnt in ’s mans ogen. “Kunt U mij dan uitleggen hoe ik de weg weer vind?”
“Nu ja, dat is vrij eenvoudig. U typt bijvoorbeeld in: waar vind ik de weg? De oplossing is vervolgens precies één druk op de enter-toets van U verwijderd. U zult zien dat U daarna weer hier uit komt. De machine vindt immers de woorden die ik zojuist heb gezegd. Waarmee dan weer aangetoond is dat U de weg helemaal niet kwijt bent, maar dat U zich er gewoon op bevindt.”
De man kijkt even stil voor zich uit, begint dan te lachen, geeft mij uit pure blijdschap een kus op het voorhoofd, en begint driftig te typen.
“Graag gedaan, hoor”, mompel ik nog. “En als U nog eens wat zoekt …”