Het kan verkeren. Zo is er niks aan de hand, en zo sta je op een late maandagavond plotseling met haar in het ziekenhuis bij de Spoedeisende Hulp. Toen ik een arts haar knie zag onderzoeken, waar ze een uur tevoren finaal doorheen was gegaan, was niet zij het maar ik die bijna van z’n stokje ging.

Als sneeuw voor de zon was het kleurtje dat ik zondag had opgedaan verdwenen. Lijkwit stond ik daar, en had er toevallig geen rolstoel naast me gestaan waar ik me in kon laten vallen, dan was ik zonder meer plat gegaan. Tot hilariteit van de omstanders, inclusief pijnhebbende.

Ik weet het nu zeker. Liever zelf pijn dan een ander pijn zien hebben.

Het leven van een teerhartig mens. Geen makkie, kan ik U zeggen. Kost me verdorie weer weken om dat oude vertrouwde schild van stoerheid rond mij op te trekken.

  1. anneke zegt op 2 maart 2004:

    Ow, ik ken het. Te moeten aanzien hoe ze met een wattenstaafje in de gapende wond op het voorhoofd van je zoon staan te peuteren. Aaarrgh.
    En ondertussen kijkt hij je grijnzend aan. Zo stoer!
    Maar als hij het gezien had……..

    Wel alles in orde met uw lief?
    (voorzover mogelijk met finaal doorgezakte knie natuurlijk)

  2. Liesan zegt op 2 maart 2004:

    maar dat ziet U helemaal verkeerd, het is hardstikke stoer om de pijnhebbende op te vrolijken door zichzelf op te offeren.

    en sterkte voor de aangedane knie toegewenst, zo iets kan een lastige en langrdurige kwestie worden

  3. Puck zegt op 2 maart 2004:

    Eens, ik zal een jaar of acht zijn geweest, rende ik in vlotte draf de hoek van het flat om. Ik nam de bocht te vroeg en liep, zonder ook maar iets aan vaart te minderen, frontaal in de muur.
    Ik had een bloedneus en een gat in mijn hoofd, en was een stuk tand kwijt. Ik duizelde, snikte twee tranen en ging naar de tandarts voor wat bijvijlwerk. Dat was het.
    Mijn moeder zag het gebeuren en lijdt geloof ik nog steeds aan posttraumatisch stresssyndroom.

    Veel sterkte.
    Voor u beiden.

  4. jnnk zegt op 2 maart 2004:

    Hoe gezellig was het toen ik gehecht werd in mijn voorhoofd met een doek met een gat erin over me heen, en de gebelde vriendin – “nee, bel mijn moeder maar niet.” (zie Puck) – op het eerste-hulpbed naast me ging liggen.

  5. Puck zegt op 2 maart 2004:

    Overigens, dat schild van u.. in hoeverre helpt dat wezenlijk en in hoeverre is het hebben ervan verstandig?
    Blijft de huid eronder niet juist daardoor overgevoelig voor invloeden?
    Is het niet zo dat, mocht de klap ooit te groot zijn, u niet alleen door de klap zelf, maar ook door de scherven van uw schild gewond zult raken..?

  6. Puck zegt op 2 maart 2004:

    En nu ik erover nadenk: ‘beschermt’ dat schild u slechts tegen negatieve invloeden? Of houdt het elke mogelijk emotionerende invloed tegen?
    Is uw schild semipermeabel?
    Of heeft het tenminste een goed instelbare filter?

    En in hoeverre is emotionerend of zelfs pijnlijk per definitie negatief?
    Men heeft nog al eens het idee dat het ontbreken van een schild leidt tot ofwel breken, ofwel afstompen, maar er zijn ook middenwegen mogelijk.
    Het leren hanteren van; het voelen doch verwerken. Het voelen en genieten; het pijnhebben doch overkomen.

    Bijv.

  7. Puck zegt op 2 maart 2004:

    Neem me niet kwalijk.

    “Veel sterkte” – dat wou ik zeggen.

  8. bicat zegt op 2 maart 2004:

    (Hij gaat lekker Puck.)

    Schilden zijn er om af en toe te laten zaken, toch?

  9. Actiereactie zegt op 2 maart 2004:

    Niks mis met een goed schild.
    (Zolang er voor U dus maar een stoel bij de hand is wanneer U hem laat zakken.)
    Dat Uw vriendin maar snel mag genezen.

  10. Dimitri zegt op 2 maart 2004:

    Als Uw vriendin over een zelfde soort schild beschikt als het Uwe, wat ik me kan voorstellen, want soort zoekt toch vaak soort, dan ontbreken nog slechts twee zwaarden voor een spannend stukje zwaardvechten. Niet nu, laat haar eerst rustig herstellen… Dat zij snel weer de oude mag zijn overigens, óf nog beter dan de oude natuurlijk!

  11. Dimitri zegt op 2 maart 2004:

    Dat zwaardvechten dan uitsluitend in het geestelijk – pychologisch domein uiteraard. Er mochten eens gewonden bij vallen…

  12. jwl zegt op 3 maart 2004:

    Nou, dat ken ik. Ik zie mijn vrouw nog op de operatietafel liggen voor de keizersnee!

    Hopelijk komt alles weer goed!!!

  13. mIKe zegt op 3 maart 2004:

    Dank U allen voor de goede wensen! Op de kniebanden na is alles in orde. Want die zijn dus wel degelijk gescheurd. En zoiets is inderdaad, zonder twijfel, een langdurige en lastige kwestie.

  14. robtheblob zegt op 3 maart 2004:

    ah.. gelukkig maar (op de banden na). Beterschap! Het laten zakken van het schild, zo op zijn tijd, wordt vast gewaardeerd. Al is de manier om daar blijk van te geven wellicht wat cryptisch. Tenzij u het honende lachen meteen juist duidde natuurlijk.

    (Off-topic: mIKe, ik heb de vriendelijke jongens van enetation maar gedag gezwaaid. Het werd toch echt een beetje te gortig, toen mensen vastlopende computers meldden, na het plaatsen van een reactie.)

  15. elfjetwaalfje zegt op 3 maart 2004:

    als ik het goed begrijp mIKe stond de rem van de rolstoel op. Zoniet konden jullie inmiddels samen enigszins geabimeerd en alweer opgeknapt het ziekenhuis verlaten.
    mocht je er over denken dat schild te laten zakken en dat zwaardgevecht toch lijfelijk en niet geestelijk aan te gaan, spaar de knie van je vriendin een beetje
    wil je ?

  16. Dimitri zegt op 4 maart 2004:

    De banden zijn de achilleshiel van de knieeën, in mijn omgeving scheuren ze ook al bij bosjes. En gisteren had ik zelf een lekke vóórband. Maar dat was gelukkig van mijn fiets…

  17. mIKe zegt op 4 maart 2004:

    Ja, kon men kniebanden maar even eenvoudig repareren als fietsbanden. Het zou mij heel wat waard zijn.

Voeg een reactie toe

N.B. Het e-mailadres wordt nooit gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *