“Lachen is gezond, zeggen ze, maar het lukt me niet.”
“Wat is het probleem, Mijnheer?”
“Ik kom niet veel verder dan grijnzen.”
“Probeert U eens te gniffelen.”
“Hoe doe ik dat?”
“Door heel hard te gnuiven.”
“OK, en dan?”
“Giechelen! Uit alle macht.”
“Hmm, het blijft toch grinniken. Wat ik wil is gieren.”
“Ik ben bang dat ik U dát niet kan leren.”
“En daar word ik dus niet vrolijk van.”
_mikzlog
Er zijn therapieen. Maar daar zou ik zelf van moeten huilen. Misschien een heeele erge slappe lach film? Ik zou wat gaan huren ofzo.
Ik hoor mezelf spontaan hardop lachen bij programma’s als ‘De leukste thuis’. Dat is ook schrikken hoor. En je reinste leedvermaak.
U hebt een probleem.
Schrijf dan zo’n paradoxaal stukje, dat brengt wel weer een glimlach op het gezicht.
Grijnzen vind ik toch al een mooi begin. Een stevige grijns gaat toch al richting lachen hoor.
@ mIKe: Koefnoen komt morgen! ;-)
Ach, moet U maar denken. Het voorkomt wellicht ook de tuiten bij de tranen en de waas bij het zieden. Of bent U nog niet uitgesproken?
Sometimes laughter resonates in the desert.
@Ziekmond Vriend: Zonder pieken geen dalen, bedoelt U? Moeten wij daarnaar streven?
Heeft u al geprobeerd te ginnegappen? Als dat ook niet lukt, kunt u wellicht gaan oefenen op aanwijzing van de Dikke van Dale:
“… door een vertrekking van de mondhoeken en meestal onder voortbrenging van geluid, een gewaarwording van vrolijkheid uitdrukken.”
U bent zelfs begonnen met geginnegap, zie ik nu. Dan rest mij (en u?) niets anders dan mijn laatste -misschien wat magere maar daarmee niet minder welgemeende- advies.
Ik denk dat wij een keer gaan lachen en waarom ik dat denk, dat weet ik niet precies.
wat is dit ..