Bij de hoge is het water wel bijna vier meter diep. Daar kom je niet zomaar tot op de bodem. Ik heb het wel eens geprobeerd vroeger, als klein jochie. Niet door van de plank te springen, dat was immers veel te eng, maar gewoon, terwijl ik in het water lag, diep inademen, en dan naar beneden.
Op een gegeven moment kom je op het punt waarbij je zo ongeveer door de helft van je zuurstofvoorraad heen bent. Tijd voor een zeer belangrijke beslissing: ga ik door of ga ik terug? Als je de bodem haalt, dan red je het wel. Een kwestie van keihard afzetten, en je bent zo weer boven.
Ik was echter altijd bang bewusteloos te raken voordat ik helemaal beneden zou zijn, en koos daarom eieren voor mijn geld. Ik hield teveel van het leven om de dood te riskeren. Die bodem heb ik destijds nooit gezien.
Bovenstaande is één van de ziljoen allegorietjes die mij momenteel ongecontroleerd door het hoofd schieten, terwijl ik naar beneden duik. Waarom ik mijzelf altijd beteugeld heb is me een raadsel. Die bodem ga ik raken, al is het het laatste wat ik doe. Mijn hemel. Wat is dat water lekker, man!
:) Goed zo, zelf ga ik een uitzondering daargelaten, slechts zodat die de regel kan bevestigen, tot iedere bodem natuurlijk.
Ben al een tijdje bezig met die van de overbekende put want alles is eindig zoveel weet ik zeker, tenslotte moet je ook je eigen grenzen leren kennen…
Uw gemoed, uw ontwikkeling intrigeert en ontroert mij. Maar, staat u mij toe, er zit ook iets in wat mij een beetje bang maakt, al ben ik mij er meteen van bewust dat dat gevoel voortkomt uit Enorme Projectie mijnerzijds. Ik geloof u, ik voel het zelfs met u mee: het water is heerlijk, de ruimte om u heen leeg en vol tegelijk, maar pas toch een beetje op uw hoofd als de bodem in zicht komt.
@Actiereactie: Aan U kan ik met geen mogelijkheid tippen, mijn waarde, maar dat is natuurlijk geen nieuws. Och, hoe graag ik niet volledig los wil zijn van mijn zelfopgelegde grenzen.
@n.: Dank U, lieve n. (mag ik eigenlijk lieve zeggen?), voor Uw goede zorgen. Ik neem ze ter harte. Uw ontroering roert mij. Ik heb U zojuist een sms-je gestuurd met een reactie op Uw reactie.
Ja u mag, denk ik. Intrigerend en ontroerend smsje ook.
:)
Goede duik.
Ik zal aan u denken, bij mijn eigen duik, mijn waarde.
Tsja, toch maar beter zo denk ik dat je het nooit geprobeert hebt…
Allegorietjes, niet je leven dat aan je voorbij schoot. En je kan nog typen ook. Blijkbaar vallen die vier meters dan nog best mee!
Zeg U begint rimpels te vertonen… U dient wel zo nu en dan Uw voeten weer op moeder aarde te zetten en ons te vermaken, vergeet niet Uw plichten!
Ik concludeer dan maar dat de duik bevalt en de bodem nog niet in zicht is.
U zult weer opduiken uit uw allegorie. Verkwikt. Verfrist. Maar boven water. Toch?