Ik reageer niet op mijn eigen stukjes. Ik reageer op U. En het is U die ik nodig heb om mijzelf te laten zien. Ik ben wel eens gewezen op het feit dat mijn stem in de reacties anders is dan in mijn gepolijste schrijven. Ik mis het, zowel het een als het ander. En omdat het laatste mij momenteel zwaarder valt dan het eerste hou ik het gepolijste kort. Maar geschreven moet er worden. Niet omdat er brood op de plank moet komen (een week of wat niet schrijven, en je flikkert zo uit allerlei linklijstjes of je verliest een kroontje, but who cares?), maar omdat ik weet dat ik niet zonder kan. Ik heb het nodig, en ik heb U nodig. En daarnaast, schrijven doet schrijven. De enige manier om op te krabbelen is om dat gewoon daadwerkelijk te doen.
“Buiten het internet houden we buiten het internet”, hoorde ik iemand onlangs zeggen. En zo is het maar net. Ik had een heel verhaal kunnen vertellen over ‘omstandigheden’, en over het feit dat die er de oorzaak van zijn dat ik op dit moment naar woorden zoek, maar eigenlijk heb ik een bloedhekel aan ‘omstandigheden’. Vertel iets, of vertel niets, maar ga in hemelsnaam nooit, maar dan ook nooit zielig zitten zaniken over voornoemde ‘omstandigheden’. Dat doe ik dus niet. Buiten het internet kunt U mij desgewenst ook wel vinden, mocht U werkelijk geïnteresseerd zijn.
Neen, een geboren exhibitionist ben ik niet. Slechts een eenvoudige voyeur, die het uit een soort van Kantiaanse imperatief nodig vindt om iets van zichzelf te laten zien, omdat hij nou eenmaal graag naar anderen kijkt. In de al dan niet ijdele hoop dat iemand er wat aan heeft.
“And a rock feels no pain” zingen (zongen) Simon & Garfunkel. Maar daar durf ik aan twijfelen. Een rots dus, door omstandigheden. En zijn er nergens verzachtende te bespeuren?
Sas zegt op 17 juni 2006:
Het Ding an Sich is zojuist, door laatst gelezen auteur, dood verklaard. Hooguit heeft U een stabiliserende werking. En dat is uiteraard discutabel. Mede gezien de recente (dis)kwalificatie van Uw neocortex :)
Geertjan zegt op 17 juni 2006:
U lijkt me een geestelijk metafysisch wezen dat wellicht een ietsje voorbij gaat aan zijn lichamelijke werkelijkheid.
_mikzlog
Ik reageer niet op mijn eigen stukjes. Ik reageer op U. En het is U die ik nodig heb om mijzelf te laten zien. Ik ben wel eens gewezen op het feit dat mijn stem in de reacties anders is dan in mijn gepolijste schrijven. Ik mis het, zowel het een als het ander. En omdat het laatste mij momenteel zwaarder valt dan het eerste hou ik het gepolijste kort. Maar geschreven moet er worden. Niet omdat er brood op de plank moet komen (een week of wat niet schrijven, en je flikkert zo uit allerlei linklijstjes of je verliest een kroontje, but who cares?), maar omdat ik weet dat ik niet zonder kan. Ik heb het nodig, en ik heb U nodig. En daarnaast, schrijven doet schrijven. De enige manier om op te krabbelen is om dat gewoon daadwerkelijk te doen.
“Buiten het internet houden we buiten het internet”, hoorde ik iemand onlangs zeggen. En zo is het maar net. Ik had een heel verhaal kunnen vertellen over ‘omstandigheden’, en over het feit dat die er de oorzaak van zijn dat ik op dit moment naar woorden zoek, maar eigenlijk heb ik een bloedhekel aan ‘omstandigheden’. Vertel iets, of vertel niets, maar ga in hemelsnaam nooit, maar dan ook nooit zielig zitten zaniken over voornoemde ‘omstandigheden’. Dat doe ik dus niet. Buiten het internet kunt U mij desgewenst ook wel vinden, mocht U werkelijk geïnteresseerd zijn.
Neen, een geboren exhibitionist ben ik niet. Slechts een eenvoudige voyeur, die het uit een soort van Kantiaanse imperatief nodig vindt om iets van zichzelf te laten zien, omdat hij nou eenmaal graag naar anderen kijkt. In de al dan niet ijdele hoop dat iemand er wat aan heeft.
Maar, ehm, verder gaat alles goed, hoor :-)
Toppie.
(op het bijtende cynisme na)
Alle begrip en respect. Volgens mij zit de volle maan er ook wel voor iets tussen ;-)
Ik hoop van harte dat U niet bedoelt dat U een pindarotsje bent! Zeker met dit subtropische weder…
“Ik droomde dat ik langzaam leefde…”
Dacht ook meteen aan Vasalis bij het lezen van uw postje… ‘O sla de rots, opdat ik ween’
“And a rock feels no pain” zingen (zongen) Simon & Garfunkel. Maar daar durf ik aan twijfelen. Een rots dus, door omstandigheden. En zijn er nergens verzachtende te bespeuren?
Het Ding an Sich is zojuist, door laatst gelezen auteur, dood verklaard. Hooguit heeft U een stabiliserende werking. En dat is uiteraard discutabel. Mede gezien de recente (dis)kwalificatie van Uw neocortex :)
U lijkt me een geestelijk metafysisch wezen dat wellicht een ietsje voorbij gaat aan zijn lichamelijke werkelijkheid.